20000m-50rondjes*400m-200 linkse bochtjes

Na de uitspraak dat 20.000 meter op een piste mentaal heel belastend is wou ik de uitdaging niet meer uit de weg gaan.  Redelijk snel in schema inpassen dus.  Immers de voorbije weken bleef ik hangen op 10K en bleef die 5de marathon louter bij het dromen van een droom.  20000 meter piste = 50 rondjes van 400 m, 200 linkse bochtjes. Linkse bochtjes die ontzettend moeilijk zijn met de zwakte van mijn heup. Half negen, prima temperatuur, mooi verlichte piste, 14 deelnemers (maar 2 vrouwen, dus ik heb zilver -;)) op dit late uur én de zogenaamde mentale marteling.  Zowel tijdens als na dit evenement begrijp ik niet goed wat men daar zo erg aan vindt –  50 rondjes, ik heb zelfs niet geteld, zelfs die 200 linkse bochten niet.  Totaal geen probleem met de korte timing afstand. Het ging dus supergoed.  Vlotte start en een idem dito tempo dat ik de gehele 50 rondjes perfect kon behouden. Rond 12 km begon de pijn op te zetten.  Geknelde-zenuw-gevoel back in the race.  Beetje rekken en strekken onderweg.  De laatste 3 rondjes waren pure ‘yes-you-can-voor-mezelf’.  Al bij al een vlotte 20km neergezet dankzij mijn mini sherpateam van 2 leden die perfect op elkaar bleken afgestemd zonder oefening vooraf.  Elke 5km drinken, een gelleke, een bekertje water en vooral de super enthousiaste aanmoedigingen.  Grote dank aan superzoon Stijn voor de logistieke coördinatie op de piste (rondjes tellen, timen) en de foto’s op dit late vrijdagavond uur.  Supercontent met mijn eigen super prestatie – zo voelt het toch –  1 uur 54 en 42 secondjes, wie had dat gedacht 2 weken geleden toen ik bleef hangen op dat 10Km schema.

Er werden snelle tijden gelopen, een Belgisch record sneuvelde, diverse clubrecords zullen voortuin op de tabellen lijken.  Waaronder ook het mijne.  Want ik heb met deze prestatie tevens een Clubrecord neergepoot(letterlijk). Toch een super gevoel, die mentale sterkte, dat uren lopen met je hoofd denkend maar toch leeg, genietend van je ‘ding-doen’.  Dat heet Geluk! 

Minpuntje waren de strevers in de wedstrijd.  Enkele koplopers vonden dat ik in de weg liep.  Telkens vloeken en roepen dat ik naar de buitenbaan moest.  Ze duwden me elke keer tijdens het dubbelen tegen de witte boordrand, liepen tot op mijn hielen, zeer snel en kort bij, en dan roepen ‘godverdomme’ dat ik uit de weg moest….nou Sportiviteit ontbreekt in snelle prestaties blijkbaar.  Nummer 7 – ik zal je niet zo gauw vergeten! Misschien had je nog wel sneller gelopen als je je adem had gespaard&je negatieve energie om me uit te kafferen.
Dank aan de organisatie, jury en rondjestellers.  Jullie moesten voor mij net iets langer blijven…welgeteld 12 rondjes alleen gelopen nog.

[slideshow_deploy id=’1398′]