November, voor de start op Verrazano Bridge in New York,
waar marathonlopers ademen in een ijzige mist
en één deelnemer nog vlug tegen de stalen kabels pist,
terwijl World Financial Center opduikt als tweetandvork.
In Battery park dwarrelt de naaldenblouson van een lork,
– immers – , herfst is als sterven, maar hier ligt winter in de kist.
Een nummer danst terwijl het doel door de gelederen sist:
– finish halen in Central park op ’t ritme van de stemvork -.
Plots kunnen blote benen langs Bronx en Harlem salueren,
ongewapend over ’t mystiek karakter gloriëren.
Gevaarlijke wijken begrensd met wit-rode race linten.
Doorheen Manhattan over Museum Mile sprinten,
vergetend dat blaren de voeten zullen tatoeëren,
en zesentwintig mijl deze stad in ’t geheugen printen.
Copyright Sabrina Maes – 1998. Nog ver voor nine eleven en Sandy.
