Ik zie Calpe brandend in de zon
en geniet van de wijn en de kaas.
Ik laaf mijn dorst aan een regenton
en voel me in het koren een dwaas
die op zoek is naar een nieuwe bron
waar ik voorgoed ’t verleden wegblaas.
Ik kijk naar de gouden horizon
en hoor nog altijd het treingeraas.
The cattle wagon staat nu eenzaam
stil in dit bloeiende gouden veld:
Eten is hier niet meer op de bon.
The Holocaust roept nog mijn schuilnaam
en dit voelt nu als verbaal geweld.
– gelukkig is dit het eindstation –
Copyright Sabrina Maes
