“Hé, Mark, ik trakteer!”
“’t is zover ik ben vader geworden van een zoon.”
De dag van de geboorte zal ik me altijd blijven herinneren als de mooiste, zuiverste gebeurtenis van mijn hele leven. Zoveel weet ik nu al zeker. Het klinkt misschien cliché maar ik begrijp nu welk beeld en welk gevoel er met die woorden wordt opgehangen.
Alles is perfect volgens schema verlopen. De timing van de geboorte was haarfijn juist. Marlies werd naar de verloskamer gereden toen er voldoende opening was. Ik heb haar hand vastgehouden als een éénheid om samen de geboorte mee te maken. Ik ben zo blij, diep gelukkig dat ik dit eindelijk kon beleven. De pre-natalen verrichtten mooi werk, want nu kon Marlies perfect haar ademhaling controleren en de pijn van de persweeën in de hand houden. Het was zo’n wonderlijk intens moment.
Ik moest denken aan die avond in dat café waar ze werkte…”Weet je nog, Mark?”
Tja het was een juiste beslissing om met Marlies te beginnen. Dankzij haar weet ik nu wat een wonderbaarlijk gevoel het is je zelf voort te planten. Jezelf terug te zien in een kind, gemaakt uit je eigenste sperma. Ik voel me een geboren en getogen vadertype.
Dat dat zo kan veranderen op slag en stoot!
Marlies’ was zo mooi en stralend, als ze was tijdens onze eerste verliefde weken. Uitdagend, sexy, aantrekkelijk.
Janneman heeft ze zonder problemen naar buiten geperst. Ik heb zelfs de navelstreng mogen doorknippen. Mijn zoon, heb ik zelf de zelfstandigheid mogen toebedelen.
Prachtig toch. En je gelooft het niet, hij lijkt op mij. Mijn zoon lijkt op mij. Ik ben echt fier op Marlies en op mijn superkind. Je wordt gewoon met de vakkundigheid van het vaderschap geboren. Zonder vragen, zonder twijfels, met de nodige zekerheid en verantwoordelijkheid. “Kom we drinken er nog één”. En dan ga ik naar huis, kaartjes schrijven, aankondigingen dat Janneman Germaan zijn stapjes in het leven heeft gewaagd!
Copyright Sabrina Maes
