Herfst pronkt in al haar bruinoranje schoonheid;
in kleuren van enigermate treurnis
terwijl zij de blote winter speels voorsnijdt
en de zomer eeuwig toedekt met vernis.
Herfst veronderstelt een tikkeltje boosheid,
bewustwording van ontbering en gemis,
herinneringen aan jouw vroege doodsstrijd
en angst om weer alleen te zijn met Kerstmis.
De scheurkalender slaapt nog steeds op zeven
dag waarop de dood ons het zeil liet reven
en waarop ‘t begin van jouw afscheid begon.
Jouw trein dreunde deemoedig op het perron
en liet geen tijd met de stilte te leven.
Ik ben nu de herfst met een hart van karton.
(c) Sabrina Maes
