Vandaag wordt zij negentig, maar ik ben stil,
Geen woorden komen, grenzen zijn gebleven.
Haar naam, ooit warm, nu slechts door tijd verdreven,
Een moeder, onbereikbaar in haar wil.
De kerst valt zacht, de wereld volgt zijn spil,
Haar dagen gaan voorbij, haar stem gebleven.
Maar wat wij waren, blijft onuitgesproken,
Een muur die enkel groeien kan door kil.
Wat denkt zij nu? Herinnert zij mijn lach?
Of heeft de tijd die beelden uitgewist?
Geen antwoord klinkt, slechts wat de leegte zegt.
En toch, misschien, voorbij dit koude glas,
Blijft liefde sluimeren, al lijkt zij mist,
Een schaduw die nog steeds op woorden wacht.
©Sabrina Maes, Afstand Blijft, 25/12/2024
