Naar China?
Eind september 2016 kreeg ik bij optillen van dozen pijn in mijn heup rechts. De kinesist dacht dat het een of ander nieuw kwaaltje was en kraakte enkele keren de onderrug. Van ‘oh een beetje verrekking’, tot lumbago, ik denk toch ischias tot ….ik een scan heb laten nemen omdat de pijn ondertussen niet meer te harden was. Verdict “hernia”, 3 plaatsen met druk op de uittredende wortel. Ondertussen kon ik mij niet meer bukken (dwz geen kousen aandoen, geen voeten wassen, niet in of uit bed geraken…) kortom een heuse ramp. Ik ben blijven lopen tot het verdict van de scan. Dan plots sloeg de schrik om het hart. Dat lopen ging nog wel eigenlijk.
Maar er was meer, een geplande reis naar China tijdens Kerst-en Nieuwjaar. Stress alom. Van kine veranderd omdat dat kraken volgens mij toch niet bij de revalidatie kon behoren. Sportarts injecties laten geven (3), niet in het hospitaal omwille van schrik (lees geen vertrouwen in) een epidurale. Van bewegen naar totaal passief door de dag heen slepen. Telkens beloftes dat ik het zou halen, dat we zouden kunnen vertrekken. Tot plots de maandag voor de afreis er een spectaculaire verbetering optrad. Bukken kon weer, kousen en schoenen konden weer aangetrokken, core stability oefeningen waren weer uitvoerbaar.
De koffers werden afgestoft en de moed bij elkaar geraapt.
China here we come!
Het blijft ver. 12 uur vliegen vanaf Vienna…Veel afwisseling in zitten, kreunen en staan. Maar we hebben het gehaald. Het blijft een indrukwekkend land. Je blijft van de ene verwondering in de andere vallen. Van absoluut geen Engels zelfs niet in steden zoals Shanghai en Shenzhen, tot verbazing over het vernuftige metro netwerk, werking en gebruik.
Ons appartementje in uitvalsbasis Shanghai lag gunstig, tussen de winkels (en bewoonde wereld), restaurants en koffiebars. Dicht bij de metro, op wandelafstand van Yu Yuan (old village).
We zijn redelijk uitgeteld retour gekomen. 24 uur niet geslapen in de terugkomst. Maar we hebben – weer – heel veel gezien en nieuwe indrukken opgeslagen. 4 binnenlandse vluchten zetten de teller op in totaal 8 vluchten in amper 12 dagen.
We reisden vanuit Shanghai naar het bitterkoude Noorden maar ook naar het super zonnige Shenzhen. IJzig koud daar hoog bovenop. Verkleumde handen en voeten. Weinig bewoonde wereld, andere gebruiken, andere gerechten.
Shenzhen daarentegen is aangenaam toeven. Toffe buurten, nieuwe metro, aangenaam weertje. Maar ook totaal geen Engels.
We bezochten: Nanjing Road, People Square, The Bund, Sightseeing Tunnel The Bund, Pudong, Oriental Pearl Tower, Shanghai Times Square, Yu Yuan, Jing’an temple, Shenzhen, Folk Culture Village, Window of the world, Futian, van links naar rechts Shenzhen, Hoge Ijskoude Noorden.
We wandelden en slenterden. We doorkruisten modern, hip en old.
We bezochten niet: Hong Kong wegens totaal uitgeteld. Is on the bucketlist.
We ondergingen: Een Chinese Massage en verschoten van de hardhandigheid en het door elkaar heen geschud wachtend op de soft touch geniet momentjes. Die niet kwamen. Afsluiten met een kruidenthee en onherkenbaar soepje.
We lieten ons weer overtuigen om aan te schuiven aan een ronde draaiende tafel in een aparte ruimte. We deden ons best te proeven van onherkenbare ingrediënten en hadden weer 4 dagen buikpijn…Prachtige gerechten maar niet mijn ding. Ook niet de Bejing Tack (wat duck bleek te zijn) en ook niet de warme corn juice (die continu werd bijgevuld)
We ontdekten leuke restaurantjes met Chinese gerechten, maar wel te smaken. We vergaapten ons aan dure winkelstraten en zijn nog onder de indruk van de armoede die er heerst.
We zagen veel hondjes, aangekleed met leuke schoentjes en een jasje en misten onze kleine Phlash.
We waren verbaasd over de WinterwondereKerstwereld die er heerste in Shanghai.
We misten geen enkele metrolijn.
De rug overleefde het. Redelijk. Behoorlijk. Morgen hopen we de loopbezieling weer te kunnen opnemen.
Kortom, we zijn nog steeds niet uitgekeken.
Een impressie in de foto’s. Genomen met een draagbaar en handelbaar toestel Fuji en 1 lens 16 mm en sommige met gsm.
© Sabrina Maes
