MAAR!!! “Nummer 443” is aangekomen. Marathon 5 in 5 weken gerealiseerd, beloofd, done. In the pocket. Een prachtige medaille met een afbeelding van het Vincent Van Gogh informatiecentrum op de voorkant en 2 voetjes op de voor-en keerzijde…2 voetjes. Die voetjes hebben spijtig genoeg heel wat ellende te verduren gekregen.
Na een redelijke onrustige week omwille van een fel opgeflakkerde pijn in Linkerbeen, die ondanks een superinjectie niet kon getemd worden, brachten ongewenste twijfels een te missen negatief gevoel over wel/niet starten, aankomen en de hele reeks onvoorziene omstandigheden in between die start en die gegeerde finish.
De sportarts verzekerde me afgelopen maandag dat de pijn in elke geval zou ‘weg zijn’ tegen de start maar zeker zou weerkeren de laatste 10 km. Nà een helse 34 km in barre storm-en-stortbuien waren die 10 km dus gemakkelijk te visualiseren en direct als pure overwinning te plaatsen.
Etten-Leur
Zaterdagmiddag alvast lekker rustig in Etten-Leur gearriveerd. Zalig zomer temperatuurtje en zuiders windje opgesnoven. Heerlijk stadje leek het me.
De late middag-start op zondag gaven de kans om rustig te overwegen welke kledij gepast zou zijn binnen de bar slechte weersvoorspellingen.
De late middag-start op zondag gaven de kans om rustig te overwegen welke kledij gepast zou zijn binnen de bar slechte weersvoorspellingen. Een lekker relax ontbijtje waren de aanzet voor een super ontspannen start-om-van-te-dromen. Geen stress, geen verhoogde hartslag, startvak in, ‘ik plande dit, ik zou het ook uitvoeren’. De overtuiging groot.
De beloofde “weg-pijn” werd niet gerealiseerd maar ik geloofde blindelings dat het niet erger zou worden tot 34 km werd bereikt.
Eerste halve ging goed – 4 minuten verspild omwille van de altijd weerkerende veters te-strak-niet-te-strak feeling.
Off she goes. Na een streepje woonkern, een stevige wind-open-vlakte-bocht-over-de-snelweg, draaide het parcours de beloofde natuur in. Heel erg mooi parcours met veel landschapvariatie zodat het aangenaam rondkijken was, genietend van een gezapige hartslag – 85% pile – terwijl heerlijke cadans-happy-muziek-uit-de-mini-pod de zinnen streelden.
Ook het weer had een kleine variatie, 95% stevige rukwinden en voornamelijk wind op kop, 2% windstil heerlijk lopen tussen een streepje bos en een kort stukje langs beide kanten met bomen omzoomd asfaltwegje, 2% heerlijke zonnestraaltjes en 1% heftige regenbuien vooral net op half.
De eerste halve marathon meende ik zeer tactisch te lopen, keurig op hartslag, steeds temperend met de bedoeling – gaan-met-de-banaan – in de tweede helft.
Brabant Marathon
De halve marathon voelde dan ook super aan, duimpjes in de lucht toen Stijn foto’s stond te nemen. Super-Hero-gevoel.
Bij doorkomst hoorde ik de Speaker het 5 minuten signaal afroepen voor de start van de halve marathon. Ik had maar enkele minuten tijd voor de meute mij voorbij zou stormen. Toch bleef ik keurig in het midden van de weg voort kadansen zodat ik de pijn in beide heupen kan controleren. Aan de hoge- of lage kant van de weg brengen disbalans en dus ook pijnen.
Iemand van de begeleiders riep me toe dat ik opzij moest gaan lopen omdat aanstormend geweld steeds dichter kwam….de strijd om het baanrecord was ingezet.
Maar net zoals altijd meen ik dat iedere loper, snel, slakkerig, jong of oud evenveel recht heeft om zijn/haar’ wedstrijd te lopen, te ervaren, te ondergaan zoals het goed voelt.
Voor mij is dat in het midden van de weg – met redenen –.
Het enige minpunt aan deze prachtige Brabant Marathon was voor mij de start halverwege van de halve marathon. Lopers en Lopers stormden voorbij, ontzettend ongemakkelijk lopen, hartslag werd van de omgeving overgenomen, disbalans en verstoorde stilte&rust.
Op 23 km zette dan ook nog ‘de pijn’ op in het Linkerbeen. Deze werd op zeer korte tijd zo heftig dat stappen de enige optie was. Een moment van twijfel en tristesse stak op….HELP nu al. De sportarts had me verzekerd dat dit pas op 34 km ongeveer zou opduiken. 15 minuutjes stappen tot een Rode Kruis post opdook. Op dat moment kon ik mezelf overtuigen en me weer op gang trekken. Ondertussen had ik een pijnstiller genomen en ik hoopte nu Stante Pede op een verkwikkende tempering van de pijn.
Deze kwam echter niet. Op 26 km opnieuw gestopt om been te masseren en weer geaarzeld of ik de ‘Verzorging’ zou opzoeken. Maar toch doorgezet. Door het zoeken naar een houding om die pijn te ontlopen voelde ik 3 gigantische blaren groeien. Ook dat nog. Mijn kous plakte enige meters verder in de blaar, zoveel was duidelijk te voelen.
De storm wakkerde hier en daar zeer stevig aan en mijn voeten schoten af en toe ongewild tegen mijn scheenbenen uit. Soms was dwars met de rug aan de wind lopen de enige optie om deze winden te trotseren. De kilometers slenterden voorbij. Het hoofd zocht naar dansende noten, zonnige stranden, stille stormen en zeemzoete woorden….en ze kwamen!!!
Op 32 km begon de pijnstiller te werken en kon ik een manier vinden om met het been enigszins stijf opnieuw wat snelheid (?) of ritme te vinden.
Ik begon her en der stappende lopers op te rapen. Een hulpvraag hier, een bemoedigend woord daar, IK voelde me goed en in mijn nopjes aan bordje 34 km.
Van hier af kende ik het, dit zou goed gaan, ik zou de finish halen. De vrijwilligers begonnen ook telkens in hun handen te klappen, 2 oma’s toonden respect, de bewondering groeide van op dat punt. Mensen begrepen waar het om draaide ….nog heel even. Nog een uurtje en de belofte kon verzilverd worden met een prachtige medaille.
De pijn kwam opnieuw op 38 kmmaar op dit punt heb ik niet meer geaarzeld, ook niet meer gestapt. Het tempo ging traag, de hartslag was tot 90% geklommen maar het wegdek schoof en bleef schuiven. De viaduct was in zicht, het ergste wind punt naderde, en ik kon met gemak naar boven klauteren, en rechts afslaan.
EL – FINISH – MY WAY
De woonkern werd groter, de muziek en het enthousiasme van Finishers – locaties werd luider, de trommels roffelden en THERE HE WAS: De Arc van de Triomf : DE FINISH.
Een dame van de halve marathon probeerde mij in the last Lane voorbij te steken maar ik kon nog net een sprint forceren.
Sprint in The Laste Lane
De speaker was verbaasd en riep mijn naam af door de luidsprekers. Hey Stijn heb je dat gehoord?! Finish in the laatste meters, “de dame van de marathon kon nog net die snelheid boven toveren na 42 km om een mooie eindsprint in te zetten.”
Finishers VIDEO WAW! Doel bereikt, toch weer na al die jaren, marathon 5! DANK aan IEDEREEN voor de niet aflatende steun, het enthousiasme, het meeleven, de inspiratie door het ultralopen, de foto’s van de ergste blaren ter wereld….alles wat voorafging en tot deze prachtige eindsprint leidde. DANK!
De pijn is ’s nachts vrij ernstig opgezet.Het Linkerbeen deelt (nog) niet mee in de zeemzoete overwinning, ook 2 dagen later nog niet.
Afwachten en hopelijk brengt de kinesist soelaas vandaag.
Een volgende – de 6de – ZEER ZEKER. Als het been op orde is staan we weer klaar voor het volgende project. Of een marathon 6 of een 6 uur als “baby entry in de ultra wereld”.
[slideshow_deploy id=’1715′]
Contact
Contacteer mij
Kom met mij in contact
’t Stad gezien vanop Sint-Anneke @2020
Heb je een vraag? Wil je mij contacteren? Dat kan uiteraard en graag!
