#staycation België, Corona 2020, #2
Lillo, vergeten gem in de Antwerpse Haven. Dé uitstap bij uitstek, in ver vervlogen tijden. Toen ik nog met de fiets de wereld ging verkennen.
Een wirwar van wegen, inclusief TOL!, en goed opletten brengt me weerom tussen overslag depots en industrie naar een verscholen kasseibaan. Ganzen springen niet meer voor de autowielen zoals ze ooit deden. Ze liggen apathisch aan de kant.
Een overvolle parking, een crème kar, en stilte: Lillo.
Een dorp dat moest wijken voor de Antwerpse Industrie en de uitbreiding van de haven. Enkel de kern, het ‘fort Lillo’ is nog overgebleven. En ook dat ziet er niet meer zo aantrekkelijk uit als 20 jaar geleden.
Toen ik kleine spruit Stijn daar heb laten dopen. In het plaatselijke kerkje, dat er Godzijdank, nog staat. Een receptie en feest achteraf in het Raadshuis. Ook dat is er nog.
De kerk was oorspronkelijk een Protestantse kapel. Toen de echte kerk het niet overleefde in de 80-jarige oorlog werd de vroegere Sint-Jozefkapel in Lillo-Fort, voorheen een protestantse kerk, herdoopt in Sint-Benedictuskerk. Het is daar dat Stijn werd gedoopt (januari 2001 – inderdaad later dan normaal bij baby’s gebeurt – twijfelen mag, goed nadenken ook, dan beslissen)
De barakken zijn exclusieve lofts geworden; een ‘dure’ auto prijkt hier en daar aan de voordeur. Een woonerf van rust, zout, water, zon.
Het haventje – in mijn gedachten ‘a strong Harbour’, ligt er klein en verlaten bij. 1 zeilboot (10meter?) dwars, 1 motorboot aan de kant.
Jachthaven gesloten, jachtwerf lijkt in Bokrijk toestand. Ik meen mij te herinneren dat mijn grootvader hier aanmeerde met zijn garnaalschuit? Lijkt allemaal uit proportie.
Oud-Lillo ontstond in 840, Lillo fort 1573.
in de 2de helft van de 19de eeuw was Lillo een echt dorp. Zo herinner ik het me. Levendig, eetgelegenheden, ambiance.
Er blijft quasi niets over: 3 drink/etablissementen. De ene al wat vriendelijker dan de andere. Veel volk. Corona proof.
Fort Lillo Scheldelaan 2040 Antwerpen
