2 juli. Een warme zonnige zaterdag. Een goed gevoel bij een goed gevulde dag. Heerlijk klusjes geklaard, het gras gemaaid…Skype op de mat, in de buurt, in de tuin, kwispelend als steeds.
Om 18 uur 39 belt een vriend; Skype volgt me met zijn donkere mooie oogjes. Om 19 uur leggen we de blok erop, op die vruchtbare zaterdag. Skype is plots nergens te bespeuren. Ik bemerk dat het poortje van de tuin stuk is, wellicht door de felle wind- en regenbuiten van de laatste dagen. Het poortje sluit niet goed…Skype is weg.
Stijn holt om de fiets en rijdt de buurt af. Even over 20 uur…een onheilspellend telefoontje. Stijn. ‘Mama Skype is dood’
Ik raak in paniek en rijdt met de auto richting kerk…200 meter ver? Ik parkeer en hoop nog dat het een tienergrapje is…maar ik zie mensen en ik zie ons wit klein vrolijk vriendje in de kant liggen. De anders zo vrolijke Skype beweegt niet, alsof hij slaapt. Bij het dichter komen kijkt 1 oog nietszeggend – open – geen kant op. Ik zie bloed. Ik voel een troostende hand op mijn schouder: ‘hij was op slag dood, hij heeft geen pijn gehad’. Ik hoor me zelf huilen, zie Stijn beteuterd door mijn tranen heen.
Ik streel Skype en kan niet geloven dat dit ooit kon gebeuren….Een vrouw met grijs autootje hoor ik. Een oudere vrouw, ze is uitgestapt om te kijken of er niets aan haar auto was. Ze is doorgereden. Skype liet ze achter op de rijbaan. De troostende hand zegt mij dat hij Skype in de kant heeft gelegd.
Ik vat het niet. Ik zie de mensen weggaan, we blijven alleen met Skype. Bebloed. Niet meer bewegend. Nog warm. Tranen, verdriet, leegte. Ik handel op automatische piloot, snel naar mijn auto. Haal zijn deken eruit, leg hem erop en leg hem in de koffer.
Help, mijn Skiepeke in de koffer. Levenloos. Dader doorgereden.
Thuis zoek ik op internet wat te doen. Het is warm, Skype kan toch niet in de koffer blijven. Crematorium. Gebeld. We mochten nog langs komen. Afscheid. Ongeloof. Skype toch….Ik leg Skype in de ruimte in het Crematorium. Zijn lichaam is al afgekoeld. Zijn hoofd al kouder en al stijf…verdriet.
Lieve vriend. Vandaag is er nog steeds geen melding van de vrouw die Skype dood achterliet. Bij de politie heeft zich niemand gemeld. Mijn oproepen op Facebook werden massaal gedeeld.
Uit de vele tips hebben – 3 tips tot hiertoe naar 1 zelfde vrouw geleid. Ik heb daar zelf aangebeld. De vrouw ontkende. Ze keek weg, deed raar, en had verschillende verhalen…het gaf een onbehagelijk gevoel.
Wat moet ik dan? Ik kan er geen vrede mee nemen – met onrecht. Ik geloof – naïef – nog steeds dat waarheid altijd overheerst….uiteindelijk.
Ik zou zo graag weten wat er gebeurde, nog horen hoe Skype deed toen hij voor het laatst – zijn vaste wandeling deed, dartel, vrolijk, deugenietiger, ….zijn laatste kwispel.
Hoe kan dit gebeuren? Waarom?
Skype is geraakt daar waar wij eigenlijk altijd de straat overstaken naar het park…Skype was op weg naar huis, aan die kant is hij geraakt, bloedde hij uit zijn oortje.
Skype huppelend naar de tuin, op de mat, in de zetel, wachtend aan de douche, lopend. Tot 10 km kon Skype al lustig meelopen.
Mijn lieve altijd vrolijke vriend. Hij is er niet meer.
Vandaag – 20.07.2016 – heb ik voor het eerst zijn drinkbakje afgewassen, de korreltjes weggegooid. Zijn dekentje en kussen gewassen. Het zand uit de auto weg gestoft. Zijn mandje weggezet. Maar het verdriet krijg ik niet uit mijn lijf.
Ik mis je, vrolijke Skype. En tranen zijn nog steeds lustig aanwezig.
Ik blijf hopen dat de oudere vrouw met grijs autootje zich vroeg of laat meldt. Ik ben te bereiken op 0479 75 8499
Het kan toch niet dat iemand zo harteloos zo’n lief hondje dood, bebloed achterlaat op de straat….ik blijf naïef verder hopen en geloven dat eerlijkheid tot slot altijd boven drijft.
Skype toch.
22 juli weten we eindelijk wie de vrouw is. Er is hoop dat we het laatste verhaal van Skype kunnen volgen; een sorry misschien, maar ook een hoe, wat en hoe zijn laatste kwispel was. We kunnen haar echter niet spreken. Zondag meldt zich een schoonzoon. Het bericht op FB werd gedeeld en gedeeld… Maar ook nu krijg ik niet het verhaal waarop ik hoopte. Er is een verschil in visie over een hondje als vriend/deel van het gezin en de hond die niet op straat had moeten lopen en die misschien wel schade aan de auto toebracht, de hond die geen naam op zijn hoofd heeft staan en dus werd achtergelaten. We hebben de vrouw niet gesproken.
Het spijt me Skype – het laatste wat ik me zal herinneren waren jouw donkere oogjes en kwispelend staartje om 18 uur 39 op 2 juli. Het verhaal stopt daar. De herinneringen zullen blijven. Ik mis jou nog even hard nu 3 weken verder, en tranen springen me in de ogen bij het verder schrijven van jouw verhaal.
Locatie: Hingene aan kerk
Skype: Cotton De Tuléar – °28.08.2011 – † 02.07.2016
